Świat,
w którym przyszło nam żyć, nie jest doskonały. Potrzebuje
przemiany. Świadczy o tym każda nierówność, najmniejsza
niesprawiedliwość, każde zło, każdy grzech. Cały świat oczekuje
przemiany. Niektórzy wierzyli, że dokona jej rewolucja
społeczna. Inni nadzieję pokładali w rewolucji kulturalnej. Do dziś
wielu jeszcze z ufnością patrzy na postępy nauki i w niej pokłada
nadzieję. Są i tacy, którzy przemianę świata upatrują w potędze
ewolucji. Programów i pomysłów na tę przemianę było
wiele. Wielu też pojawiło się zwodzicieli. Wśród nich są i
wrogowie krzyża Chrystusowego. To ci, których dążenia są
przyziemne, którzy źródło i moc przemiany widzą jedynie w
doczesności.
Przemiany potrzebuje najpierw człowiek. I nie chodzi tutaj od razu o
wielkie zmiany systemu, o globalizację czy reprywatyzację, nie chodzi o
cuda gospodarcze czy społeczne. Najczęściej przemiana dotyczy tej
szarej codzienności, w której nierzadko z naszej winy pełno
absurdów i sprzeczności...
Górska miejscowość. Czyste, krystaliczne powietrze, słońce, biel
śniegu i uroczy krajobraz. Siedzę z kolegą w maleńkiej restauracji. Nad
bufetem napis: „Palenie wzbronione”. Pijemy herbatę z
cytryną. Wchodzi para młodych ludzi. Rozglądają się. Od razu można
poznać, że są ze sobą bardzo zaprzyjaźnieni. Ona siada przy pobliskim
stoliku. On podchodzi do bufetu, zapalając po drodze
papierosa. „Przepraszam — zwracam się szeptem do
kobiety. — Pani to on na pewno posłucha, niech go Pani poprosi,
żeby tutaj nie palił. Mnie nie posłucha, ale Pani... Proszę popatrzeć,
tutaj jest napis, a poza tym szkoda przecież zdrowia”. Podeszła
do niego. Zgasił papierosa, ale ledwie to uczynił, rozległ się głos
właścicielki restauracji: „A niech pali, jak chce”.
Pomyślałem: no cóż, zapewne nie chce stracić klienta.
Odwróciłem głowę i mój wzrok padł na inny napis:
„Alkohol szkodzi zdrowiu”. Takie napisy widzi się w wielu
miejscach. Ten jednak brzmiał szczególnie w zestawieniu z dużym
plakatem, który obwieszczał, że osoba, która w tym
miesiącu wypije tutaj najwięcej piwa, może wygrać narty. I jak tu nie
być skołowanym taką niekonsekwencją...
Przyszło nam żyć w świecie pełnym sprzeczności. Co zatem robić, aby nie
pogubić się w tym zamęcie? Jak zachować zdrowy rozsądek? Bo przecież
takie „drobne niekonsekwencje” dopadają nas i w innym
wymiarze, już bardziej osobistym. Również we własnej duszy
odczuwamy nieraz rozdarcie, zamęt, sprzeczności, których tak
naprawdę nie chcemy. Jakie jest rozwiązanie? Jaka jest droga przemiany?
Słuchać Tego, który ma — On tylko! — słowa życia
wiecznego. Słuchać Jego głosu, choćby był cichy i zagłuszany przez
różne „odgłosy świata”. Wielka tajemnica
Przemienienia Pańskiego opisana w Ewangelii według św. Łukasza kończy
się słowami: „To jest mój Syn wybrany, Jego
słuchajcie”. Tylko posłuszeństwo Synowi Bożemu zaprowadzi nas
— i świat — do prawdziwej przemiany.
Aby miłować prawdziwie świat,
trzeba się zwrócić plecami do świata,
a twarzą do Boga!
Aby miłować prawdziwie Boga,
trzeba miłować prawdziwie świat,
a całe jego skażenie oczyszczać w Krzyżu!
Aby miłować prawdziwie siebie,
trzeba zatracić swą duszę w Panu,
jak noc zatraca się w brzasku poranka,
jak brzask poranka w słońcu południa.
(Sergiusz Riabinin)
Trudne jest życie, gdy wokół tyle niesprawiedliwości i egoizmu.
Niełatwo jest „zatracić swą duszę w Panu”. Ale tylko gdy w
Nim trwamy, dokonuje się przemiana nas samych i środowiska, w
którym żyjemy. „Tak stójcie mocno w Panu,
umiłowani!” — zachęca św. Paweł (II czyt.). To Chrystus był
u początku nawrócenia i przemiany Apostoła Narodów, św.
Augustyna, św. Franciszka i tylu, tylu innych...
Tak, Jego musimy słuchać, Syna Bożego! Tak, nasza „ojczyzna jest
w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy oczekujemy Jezusa Chrystusa,
który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego
chwalebnego ciała” (czyt. II). Tak, trzeba nam stać mocno w Panu!
Dla chrześcijanina źródłem przemiany jest więc Chrystus. To On
„upewnia nas, że przez cierpienie dojść możemy do chwały
zmartwychwstania” (prefacja na II niedzielę Wielkiego Postu).
Post jest szczególnym czasem, kiedy kierujemy nasze myśli i
nadzieje ku Synowi Bożemu. Kościół wzywa nas, byśmy
„oczyścili nasze serca od nieuporządkowanych przywiązań i
wśród spraw doczesnych troszczyli się przede wszystkim o wieczne
zbawienie” (II prefacja wielkopostna). Moc czerpiemy tylko z
Ciebie, Jezu Chryste, Synu Boga Najwyższego! Szczęśliwi, którzy
w codziennej Eucharystii odnajdują zasadę trwania w Tobie.
ks. Tadeusz Czakański
