Rozmowa dwóch ludzi. „Chciałbym znowu przeżyć coś wyjątkowego!” – mówi pierwszy. „A już raz przeżyłeś?” – pyta drugi. „Nie, ale już raz chciałem”. Dzisiejsza przypowieść Jezusa o dwóch synach jest właśnie przypowieścią o dobrych chęciach, z których nic nie wynika. Nie trzeba zaraz pierwszego syna kojarzyć z postawą cyniczną i wyrachowaną, z postawą kogoś, kto od początku nie chce wykonać woli ojca, a jedynie chce uniknąć konfliktu i dlatego mydli oczy przymilnymi zapewnieniami. Może jest to w zamyśle Jezusa właśnie ktoś taki, kto ma wprawdzie dobre chęci, ale brak mu determinacji i wytrwałości. Tysiąc innych spraw wciska się w jego plany, tak że praca zlecona przez ojca zostaje odsunięta na potem i ostatecznie porzucona. To właśnie te dwie cechy: determinacja i wytrwałość zdają się cechować drugiego syna, chociaż początkowo są one powiązane z jego silnym ego, z jego własnymi planami. Prośba ojca stanowi jedynie przeszkodę w ich realizacji i dlatego zostaje od razu odrzucona. Jednak, gdy przychodzi refleksja i gdy w jej wyniku drugi syn zmienia swoje nastawienie, wtedy ta sama determinacja i wytrwałość zostają zaprzęgnięte w realizację woli ojca.

Czasami, poruszeni przez słowo Boże lub wydarzenia codzienności, przeżywamy chwile pełne  tęsknoty za prawdziwą, żywą wiarą, za szlachetnością postępowania, za pełnym zaufaniem Bogu. W świetle takich pragnień jeszcze bardziej kłuje nas w oczy nasza codzienna bylejakość, nasze zgniłe kompromisy i zmarnowane okazje do rozwoju wiary i czynienia dobra. Pragnienia tego rodzaju są niewątpliwie czymś pięknym i dobrym. Można bez wahania powiedzieć, że są to Boże natchnienia. Problem jednak w tym, że bardzo często na nich wszystko się kończy. Nie robimy żadnego kroku do przodu, bo na to brakuje nam już determinacji i determinacji. Nasze pragnienia są jedynie chwilowe i tak szybko gasną, jak się pojawiły.

Jezus wzywa nas dzisiaj, aby nasza wiara nie pozostawała jedynie na poziomie słownych deklaracji. Słowne przyznanie się do wiary jest ważne, ale pozostaje niepełne i nieskuteczne, jeżeli za nim nie podążają życiowe decyzje. Dopiero wtedy słowa nabierają wagi, gdy za nimi idą czyny. Autor Listu św. Jakuba zawarł tę prawdę w bardzo trafnym spostrzeżeniu: Wiara bez uczynków martwa jest sama w sobie (Jk 2, 17).

 

ks. Marian Machinek MSF