"Gdyby kto z umarłych poszedł do nich"
Wielu
ludzi sądzi, jak ów bogacz z ewangelicznej przypowieści, że
doświadczalny kontakt ze światem, w który wchodzą umarli,
wpłynąłby w sposób zasadniczy na nasze życie. „Gdyby kto z
umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Chrystus
przestrzega przed tym złudzeniem. „Jeśli Mojżesza i
proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie
uwierzą”.
Stopień dobroci człowieka zależy od tego, w jakiej mierze miłuje on
dobro. Jeśli je kocha, nie potrzebuje żadnych dowodów, by
dochować mu wierności. Jeśli zaś nie kocha, wówczas nawet tysiąc
najbardziej przekonująch argumentów nie skłoni go do czynienia
dobra.
Bogacz sądzi, że wiara i uczciwość życia oparte są na przekonywających
dowodach. Prosi więc Abrahama, by tych dowodów dostarczył jego
braciom, nie liczącym się z Bożym prawem, żyjącym jeszcze na ziemi.
Abraham — ojciec wierzących — z własnego doświadczenia wie,
że w świat wiary wchodzi się nie na zasadzie dowodów, lecz
zawierzenia Bożemu słowu. Bracia bogacza znają słowo Boga przekazane
przez Mojżesza i proroków, jeśli je jednak lekceważą, żadne
dowody im nie pomogą. Cuda przemawiają jedynie do ludzi otwartych na
mowę Boga.
Doskonałym potwierdzeniem tej przypowieści jest zachowanie faryzeuszy
po wskrzeszeniu Łazarza. On na słowo Jezusa powstał z grobu — a
oni mimo to nie uwierzyli w Chrystusa, a Łazarza postanowili z powrotem
złożyć do grobu. Jest to zdumiewająca tajemnica
„odporności” ludzkiego serca na działanie Boga. Biblia zwie
to „zatwardziałością serca”, wobec której nawet
Bóg stoi bezradny.
Dlaczego świadectwa dotyczące wartości moralno-religijnych z takim
trudem docierają do nas? Odpowiedź jest prosta. Przyjęcie tych wartości
pociąga za sobą konsekwentnie konieczność zmiany postępowania. Jeśli
dowiadujemy się, że Mont Blanc jest wyższy o jeden metr niż dotychczas
sądzono, to przyjęcie tej prawdy nie napotyka w nas na najmniejszy
opór. Wysokość tego szczytu nie ma bowiem żadnego wpływu na
nasze życie. Jeśli natomiast dowiadujemy się, że istnieje ścisły
związek życia w bogactwie na ziemi z nieszczęściem po śmierci, to
trzeba natychmiast otworzyć kieszeń dla ubogiego. Ponieważ jednak nie
jest to takie łatwe — lepiej jest nie przyjmować do wiadomości
prawdy o cierpieniu bogacza po śmierci. Nawet gdyby umarły przyszedł,
to i tak utopionego w materializmie człowieka nie przekona o potrzebie
zachowania ubóstwa. Chcąc to osiągnąć, musiałby serce jego
wypełnić miłością dobra, a to jest poza jego możliwościami.
Rozmawiam z młodą matką spodziewającą się trzeciego dziecka.
Zarówno mąż jak i teściowa, u których mieszka, domagają
się stanowczo, by je usunęła. Pewnej nocy ma sen. Widzi piękne dziecko
biegnące do niej z wyciągniętymi rączkami i wołające: „Mamusiu,
nie zabijaj mnie”. Zbudziła się. Nie zasnęła do rana. Wiedziała,
że to nie jest zwykły sen, to wezwanie sumienia. Upłynęło kilka dni.
Poszła do ginekologa... Mimo takiego wyraźnego upomnienia uległa presji
otoczenia. Nawet tak głębokie przeżycia nie są w stanie zapalić serca
dobrem, jeśli ono nie jest podatne na umiłownie prawdy.
Ks. Edward Staniek
