Gdy
słyszę tytuły w stylu „Dla ciebie wszystko", jakoś podświadomie
zaczynam się zastanawiać, jak te zaaranżowane historie i nieomal
niewykonalne zadania mają się do zwykłego życia. Czy człowiek,
który robi rzeczy wielkie, niezwykłe lub niebezpieczne, sprawdza
się w małych i zwykłych?
Czy ludzie, którzy dla niemałych przecież pieniędzy i dla
spełnienia marzeń bliskich sobie osób podejmują się wykonania
mniej lub bardziej niezwykłych zadań, dają sobie radę z tzw. prostymi
sprawami? Niekiedy łatwiej jest się zdobyć na wielkie czy nawet
ekstremalne wyczyny, a dużo trudniej zachować pogodę ducha, uśmiech na
twarzy i pełną otwartości życzliwość w codziennych relacjach z ludźmi.
Bardzo znamienna jest rozmowa, którą Jezus toczy z uczonym w
Prawie. On także spogląda ku rzeczom wielkim i wydaje się oczekiwać
wzniosłej odpowiedzi. Gdy więc słyszy, że ma po prostu zachowywać
przykazania, czuje się zmieszany, może nawet lekko zawstydzony, i
próbuje zatuszować wszystko, pytając, kogo ma uważać za
bliźniego... Prostota odpowiedzi, którą słyszy, wprawia go w
zakłopotanie, a może nawet budzi jakiś lęk. Trzeba się będzie przecież
pochylić, zejść z piedestału i stanąć ramię w ramię z Samarytaninem.
Św. Faustyna w swym „Dzienniczku" opisuje następujące zdarzenie:
„Kiedy weszłam do swojej celi, ujrzałam puszkę z Najświętszym
Sakramentem i usłyszałam taki głos: «Weźmij tę puszkę i przenieś
do tabernakulum». W pierwszej chwili zawahałam się, ale się
zbliżyłam, słyszałam te słowa: «Z jaką miłością zbliżasz się do
Mnie, z taka miłością zbliżaj się do każdej z sióstr, a
cokolwiek czynisz im - Mnie czynisz»" („Dzienniczek", 285).
Nie możemy przewidzieć, kogo dziś albo jutro Pan Bóg postawi na
naszej drodze. Trudno przewidzieć, kogo przyjdzie nam nazwać bliźnim i
jakie będą tego konsekwencje. Może trzeba będzie z kimś porozmawiać,
może wystarczy mu powiedzieć „dzień dobry" lub po prostu wypić z
nim kawę. A może, bez wykrętów i lewego usprawiedliwienia, tak
jak Samarytanin, będziemy musieli zrobić dużo więcej niż się
spodziewamy. Może trzeba będzie zakasać rękawy, „stracić" czas i
pieniądze, niczego się za to nie spodziewając.
ks. Dariusz Madejczyk
