|
|
|
|
Znak na krzyżu misyjnymW dniu 12
marca 1982 roku, w drugi piątek Wielkiego Postu (w czasie trwania
stanu wojennego), o godz. 11.00, idąc do kościoła na dyżur spowiedzi ,
spoglądając na Krzyż Misyjny zauważyłem wypływającą ciecz z Krzyża.
Kiedy podszedłem bliżej pod Krzyż, wypływająca strumieniami ciecz
koloru czerwono-brunatnego, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Dotknąłem
cieczy palcem i po skosztowaniu odczułem smak słodko-słony, smak
krwi.
Poczułem
dreszcz i serce zaczęło mi bić mocniej. Udałem się do kościoła i
poprosiłem z konfesjonału Ks. Edwarda Matyśniaka, którego miałem
zmienić w dyżurze spowiedzi, oświadczając mu, że na naszym Krzyżu
Misyjnym jest jakiś dziwny znak – wypływająca ciecz. Ks. Edward
oświadczył, że jest to znak dany jako przestroga. Następnie poprosiłem
z kościoła mojego pracownika, murarza, który już od dłuższego
czasu dokonuje regotyzacji filarów w naszym kościele. Człowiek
ten był bardzo wzruszony na widok tej wypływającej cieczy. Opisuje on
swoje wrażenia oddzielnie.
Po pewnym
czasie zaczęli zbliżać się do Krzyża ludzie. Kilkakrotnie wychodziłem z
konfesjonału i z kościoła pod Krzyż. Powiadomiłem o tym znaku moich
Księży Współpracowników, którzy odnieśli podobne
głębokie wrażenie pod tym Krzyżem. Nikt z nas księży nie wątpił, że
jest to coś nadzwyczajnego.
W tym dniu
temperatura wynosiła od +1 do +5 stopni Celsjusza. Dzień 12 marca, jak
i poprzednie dni, był pogodny, bez opadów. Drewno Krzyża liczy
31 lat, jest wysuszone, a nawet w części spróchniałe. Tego
samego dnia tj. 12 marca, na moje wezwanie przybył fotograf p. Bolesław
Szczepański, który dokonał licznych fotografii Krzyża z
naciekami wypływającej cieczy.
W ciągu
dnia gromadzili się wierni i do godz. 21.45 modlili się, śpiewali
pieśni religijne, składali kwiaty, zapalali świece i znicze,
podchodzili do Krzyża, całowali go, dotykali cieczy. Tego dnia (12
marca 1982 r.) wypłynęło dużo cieczy. Ciecz ta spływała tylko po
drzewie, nie spływała na przylegający postument betonowy.
Przybywają
już ludzie z różnych stron Polski. Modlą się pod tym Krzyżem, są
poważni i skupieni. Ciecz płynąca z Krzyża budzi głęboką refleksję,
zdziwienie, ciekawość, a dla innych niepokój.
Znakiem tym
zainteresowały się władze miejskie, dziennikarze, reporterzy radia i
telewizji. Pobierane były próbki cieczy z Krzyża komisyjnie i
prywatnie. Władze świeckie podają do publicznej wiadomości hipotezy
wytłumaczenia zjawiska, które trudno przyjąć za naukowe: płacz
dębu, rozrost grzybni i glonów oraz hipoteza bez komentarza.
W dniu 2
kwietnia 1982 roku, na Krzyż nałożono ochronne zabezpieczenia z pleksi.
Krzyż jest również obserwowany w nocy przez niektórych
parafian mieszkających w sąsiedztwie kościoła.
Od dnia 12
marca 1982 roku prowadzę kronikę naszego Krzyża Misyjnego. Jest wiele
cudownych nawróceń w konfesjonałach, ludzi, którzy od lat
nie byli u spowiedzi. Wiele z tych nawróceń dokonało się w
czasie rekolekcji, które odbyły się w dniach 21-26 marca 1982
roku, dokonują się również i obecnie. Ten znak na Krzyżu jest
bardzo wymowny. Nie tylko ja ale i Księża i wielu ludzi stawia sobie
pytanie: dlaczego wypływa ta ciecz, która tak łudząco
przypomina krew; czy stwierdzono w tej cieczy erytrocyty, obecność
krwinek? Jak wygląda ta ciecz pod mikroskopem? Dlaczego ta ciecz
wypłynęła w piątek w okresie Wielkiego Postu? Dlaczego w Słupsku?
Dla nas
wierzących nie trzeba nadzwyczajnego znaku. Ale może jest to znak dany
dla utwierdzenia naszej wiary, dla innych znak nawrócenia i
opamiętania? A może jest to znak apokaliptyczny? Trudno dociec i
przewidzieć.
Krzyż ten i
znak na nim nie budzi we mnie niepokoju. Krzyż zawsze miłuję i jest mi
bliski. Znak ten na Krzyżu nie tylko mnie, ale i wielu innym,
którzy pod nim często stoją, dodaje sił i odwagi.
To są moje osobiste i szczere zeznania. Gromadzę
liczne dokumenty, przyjmuję zeznania innych osób na temat znaku
na naszym Krzyżu Misyjnym. Niechętnie już wyrażam zgodę na pobieranie
próbek cieczy do badania. Dla mnie i dla wielu znak ten jest
oczywistym znakiem nadzwyczajnym, obojętnie jakie są składniki tej
cieczy. Nie można dokonywać badań Postaci Chleba i Wina po
Przeistoczeniu w czasie Mszy św. Tu konieczna jest wiara.
Krzyż
misyjny przy kościele parafialnym pod wezwaniem NMP
Królowej Różańca Świętego w Słupsku, stojący od strony
południowej przy bocznych drzwiach, został postawiony na pamiątkę Misji
Świętych w dniach 16.09. do 21.09.1951t. Krzyż został wykonany z drzewa
dębowego. Na krzyżu umieszczone są także daty następnych Misji św.
odbywających się w tejże parafii os d 3 do 18. 09 1960 r. oraz od 8 do
14.09.1970 r. Krzyż stoi na podwyższeniu, obmurowany jest bezpośrednio
betonem. Wiosną 1981 roku poprzeczne ramię krzyża zostało wymienione ze
względu na jego spróchnienie. Nowe ramię zostało wykonane z
drzewa dębowego. W tym samym czasie krzyż został pomalowany farbą
olejną koloru jasnego orzechu.
Trudno
przewidzieć, jakie będą dalsze losy tego Krzyża. Jak długo będzie
wypływać ta ciecz z Krzyża? Jakie zajmie stanowisko nauka i Władza
Kościelna
Krzyż ten
ze swoim znakiem pozostanie jednak w głębokiej pamięci parafian i ludzi
przybywających tu z różnych stron Polski.
Ks. Ryszard Król DZIEKAN I PROBOSZCZ PARAFII NMP W SŁUPSKU |
|
|
Ogłoszenia duszpasterskie
|
|
|
Grupy parafialneRodziny Szensztackie
Ruch szensztacki założył ojciec Józef Kentenich, ze Zgromadzenia Pallotynów w Niemczech. Odznaczał się heroiczną wiarą w Opatrzność Bożą i wielka miłością do Maryi, którą czcił pod wezwaniem Matki Boskiej Trzykroć Przedziwnej. Z Jej pomocą i pod Jej opieką pragnął wychować apostołów miłujących Kościół i aktywnie włączających się w ewangelizację świata. W strukturach organizacyjnych ruchu są duchowni i świeccy, rodziny, matki, młodzież i dzieci. Rodziny Szensztackie to propozycja duchowej formacji małżeństw i całych rodzin, opartych o "przymierze miłości" z Maryją Matką Trzykroć Przedziwną. Żywy Różaniec Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca. Caritas Caritas jest kościelną instytucją charytatywną. Dlatego ważną jest formacja duchowa i religijna, dzięki której pracownicy będą w pełni utożsamiali się z misją i stylem działania Caritas i traktowali swą pracę dla ubogich i potrzebujących wsparcia jako posługę i świadectwo miłosiernej miłości Boga. Akcja Katolicka Akcja Katolicka jest strukturą religijną i poprzez ten fakt jej zasadniczym celem jest formacja duchowa, moralna, a także kulturalna. Ważnym zadaniem dla jej członków jest świadome uczestnictwo we wszystkich sferach życia publicznego i realizacja społecznego wymiaru wiary i społecznego obywatelstwa Kościoła. W ten sposób Akcja Katolicka pełni misję apostolską w ścisłym związku z hierarchią Kościoła. Zadaniem członków stowarzyszenia jest oddziaływanie na bliskie im środowiska, zwłaszcza związane z miejscem pracy, dokąd nie zawsze mogą dotrzeć kapłani. Eucharystyczny Ruch Młodych Jesteśmy międzynarodową wspólnotą dzieci i młodzieży, która pragnie poznawać Chrystusa ukrytego w Eucharystii. Stajemy się prawdziwymi chrześcijanami dzięki głębokiej więzi z Jezusem - Hostią. Źródłem naszego życia, naszej nadziei i radości jest Eucharystia. Czerpiemy z niej światło i moc, by wnosić pokój do naszych domów, szkół i przyjaźni. Uczymy się wzrastać w miłości oraz kochać ludzi tak, jak Bóg nas umiłował. Jako młodzi uczniowie Jezusa budujemy swoje życie na silnym fundamencie, jakim jest Słowo Boże. Liturgiczna Służba Ołtarza Ministrant to ten, który służy Panu Jezusowi podczas Mszy Świętej i innych nabożeństw. Bliskość ołtarza, złożone ręce, komża – to wszystko sprawia, że pobyt w kościele daje wiele radości i szczęścia. Ministrant jest bliżej Chrystusa niż wszyscy obecni w świątyni. Podczas rozdawania Komunii św. Pan Jezus w okruszku chleba upada na patenę trzymaną przez ministranta – wtedy Go dotyka, osłania, jest tak bardzo blisko Niego. Życie każdego dobrego ministranta polega na pobożnym uczestnictwie w Mszach Świętych według ustalonego planu, a także na spotykaniu się na zbiórkach, wspólnych wyjściach i wyjazdach, rekolekcjach oraz na innych atrakcyjnie spędzanych chwilach. Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Katolickie Stowarzyszeniu Młodzieży zrzesza młodych ludzi w wieku od 14 do 30 lat, pragnących twórczo i aktywnie wykorzystać swoją młodość. KSM to także najlepszy sposób, by odnaleźć swoje miejsce nie tylko w grupie rówieśników w szkole bądź parafii, ale w Stowarzyszeniu tworzącym w Polsce jedną wielką rodzinę. Rodzinę ludzi młodych, gotowych całym swoim życiem "służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie". |
|
|
SakramentyChrzest Znaczenie Chrztu Świętego
Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania, Chrzest jest sakramentem odrodzenia. Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga... Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze. Darem – ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską – ponieważ jest dawany nawet tym, którzy zawinili; chrztem – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; namaszczeniem – ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszcza); oświeceniem – ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą – ponieważ zakrywa nasz wstyd; obmyciem – ponieważ oczyszcza; pieczęcią – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga. Apostołowie i ich współpracownicy udzielają chrztu każdemu, kto wierzy w Jezusa: Żydom bojącym się Boga i poganom. Chrzest zawsze wiąże się z wiarą: „Uwierz w Pana Jezusa, a zbawisz siebie i swój dom”. Zdolny do przyjęcia chrztu jest każdy człowiek jeszcze nie ochrzczony. Celem przyjęcia sakramentu Chrztu Świętego należy w odpowiednio wcześniejszym terminie zgłosić się do kancelarii parafialnej. Chrzest w naszej parafii udzielany jest podczas Mszy Świętej (w II niedzielę miesiąca o godz. 1300 oraz z III sobotę miesiąca na Mszy Świętej o godz. 1800) Niezbędne dokumenty: Akt urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego Dane nt. rodziców (dokument tożsamości, informacja o zawartym sakramencie małżeństwa) Zaświadczenie z parafii zamieszkania chrzestnych o dopuszczeniu ich do godności rodzica chrzestnego Chrzestni (warunki wynikające z Kodeksu Prawa Kanonicznego): Ukończony szesnasty rok życia Czynne życie religijne (jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą) Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest Przygotowanie do chrztu: Zarówno rodzice, jak i chrzestni zobowiązani są do udziału w katechezie przygotowującej ich do pełnienia roli wychowawcy swojego dziecka w wierze, a także godności rodzica chrzestnego. Spotkanie to ma miejsce w ostatni piątek (przed dniem planowanego chrztu) w salce na plebanii przy ulicy Dominikańskiej 1, o godz. 19:00. Bierzmowanie Sakrament Bierzmowania należy do tzw. sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego (są nimi: chrzest, bierzmowanie i Eucharystia, które stanowią fundament całego życia chrześcijańskiego). Przez nie i dzięki nim chrześcijanin obdarzony konkretnymi łaskami Chrystusa, w coraz większym stopniu osiąga pełnię życia chrześcijańskiego - skarby nowego życia dziecka Bożego i postęp w doskonałej miłości. Przez sakrament bierzmowania ochrzczeni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej. Do sakramentu bierzmowania w trybie zwyczajnym przygotowuje się młodzież od kl. 2 gimnazjum. Zapisy młodzieży w obecności rodziców odbywają się w ogłoszonych wcześniej terminach (II semestr drugiej klasy gimnazjum). W sprawach bierzmowania zgłaszamy się do ks. Wojciecha Panka odpowiedzialnego za przygotowania. Dla osób starszych, już pracujących, którzy w odpowiednim czasie nie przygotowali się do bierzmowania i nie przyjęli tego sakramentu, przewidziany jest osobny tryb przygotowania do przyjęcia bierzmowania. Szczegółowe informacje można uzyskać w kancelarii parafialnej. Eucharystia Eucharystia bowiem stanowi centrum życia Kościoła, jest Sakramentem sakramentów (Wielkim Sakramentem). Najświętsza Eucharystia dopełnia wtajemniczenie chrześcijańskie. Ci, którzy przez chrzest zostali wyniesieni do godności królewskiego kapłaństwa, a przez bierzmowanie zostali głębiej upodobnieni do Chrystusa, za pośrednictwem Eucharystii uczestniczą razem z całą wspólnotą w ofierze Pana. Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego”, „Inne zaś sakramenty, tak jak wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa, wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus”. „Eucharystia oznacza i urzeczywistnia komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego, przez które Kościół jest sobą. Jest ona szczytem działania, przez które Bóg w Chrystusie uświęca świat, a równocześnie szczytem kultu, jaki ludzie w Duchu Świętym oddają Chrystusowi, a przez Niego Ojcu”. Wielość nazw, jakimi jest określany ten sakrament, wyraża jego niewyczerpane bogactwo. Każda z nich ukazuje pewien jego aspekt. Nazywa się go: Eucharystią, ponieważ jest dziękczynieniem składanym Bogu. Wieczerzą Pańską, ponieważ chodzi o Ostatnią Wieczerzę, którą Chrystus spożył ze swymi uczniami w przeddzień męki, i zapowiedź uczty godów Baranka w niebieskim Jeruzalem. Pamiątką Męki i Zmartwychwstania Pana. Najświętszą Ofiarą, ponieważ uobecnia jedyną ofiarę Chrystusa Zbawiciela i włącza w nią ofiarę Kościoła. Komunią, ponieważ przez ten sakrament jednoczymy się z Chrystusem, który czyni nas uczestnikami swojego Ciała i swojej Krwi, abyśmy tworzyli z Nim jedno ciało. W naszym kościele Msza Święta jest celebrowana w następującym porządku: niedziele: godz. 6:30, 8:30, 10:00 (dzieci), 11:30 (młodzież), 13:00, 16:00 (rodzice z małymi dziećmi), 19:00 dni powszednie: 6:30, 7:00, 8:00, 18:00 Adoracja Najświętszego Sakramentu odbywa się: w każdy czwartek od godz. 17:00 do godz. 18:00 w każdą pierwszą sobotę miesiąca od godz. 8:30 do godz. 11:45. Pokuta i pojednanie Życie dziecka Bożego jakie otrzymaliśmy od Chrystusa podczas Chrztu Świętego, Bierzmowania i Eucharystii może ulec osłabieniu, a nawet można je całkowicie utracić przez grzech. Dlatego Pan Jezus Chrystus, lekarz naszych dusz i ciał, który odpuścił grzechy paralitykowi i przywrócił mu zdrowie ciała, chciał, by Kościół mocą Ducha Świętego kontynuował Jego dzieło uzdrawiania i zbawiania, które obejmuje także jego członki. Jest to celem dwóch sakramentów uzdrowienia: sakramentu pokuty i namaszczenia chorych. „Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą”. Nawrócenie do Chrystusa, nowe narodzenie przez chrzest, dar Ducha Świętego, Ciało i Krew Chrystusa otrzymane jako pokarm sprawiły, że staliśmy się „święci i nieskalani przed Jego obliczem” (Ef 1, 4), jak sam Kościół oblubienica Chrystusa, jest „święty i nieskalany” (Ef 5, 27). Nowe życie otrzymane w sakramentach wtajemniczenia chrześcijańskiego nie wyeliminowało jednak kruchości i słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu, którą tradycja nazywa pożądliwością. Pozostaje ona w ochrzczonych, by podjęli z nią walkę w życiu chrześcijańskim z pomocą łaski Chrystusa. Tą walką jest wysiłek nawrócenia, mający na uwadze świętość i życie wieczne, do którego Pan nieustannie nas powołuje. Chrystus ustanowił sakrament pokuty dla wszystkich grzeszników w Kościele, a przede wszystkim dla tych, którzy po chrzcie popełnili grzech ciężki i w ten sposób utracili łaskę chrztu oraz zadali ranę komunii kościelnej. Sakrament pokuty daje im nową możliwość nawrócenia się i odzyskania łaski usprawiedliwienia. Ojcowie Kościoła przedstawiają ten sakrament jako „drugą deskę (ratunku) po rozbiciu, jakim jest utrata łaski". Do Sakramentu Pojednania można przystąpić: podczas każdej Mszy Świętej (przez cały tydzień) w każdy czwartek od godz. 17.00 w pierwszy piątek miesiąca od godz. 17.00, dzieci od 16.30 Namaszczenie Chorych Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – namaszczenie chorych: Święte namaszczenie chorych zostało ustanowione przez Pana naszego Jezusa Chrystusa jako prawdziwy i właściwy sakrament Nowego Testamentu, o którym wspomina św. Marek, lecz poleca go wiernym i ogłasza Jakub Apostoł i brat Pana. Namaszczenie chorych „nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości”. Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość. Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości. Ta łaska jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią. Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża ponadto, „jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,15). Drugą łaską jest Zjednoczenie z męką Chrystusa. Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Jest on w pewien sposóbkonsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierci Zbawiciela. Cierpienie – następstwo grzechu pierworodnego – otrzymuje nowe znaczenie: staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa. Trzecią łaską jest służba wspólnocie Kościoła. Chorzy, którzy przyjmują ten sakrament, „łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzają dobra Ludowi Bożemu”. Aby przyjąć Sakrament Namaszczenia Chorych w naszym kościele należy zgłosić się do zakrystii lub kancelarii, co można czynić we wszystkie dni roku. Jeśli osoba, która miałaby otrzymać ten sakrament nie może przyjść do kościoła prosimy o telefoniczne, bądź osobiste wezwanie kapłana na wizytę domową z posługą. W Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. J. Korczaka w Słupsku posługę kapelana szpitala pełni ks. Cezary Iwanowski, natomiast w Hospicjum im. Miłosierdzia Bożego w Słupsku posługę kapelana pełni ks. Łukasz Bikun. Aby skorzystać z posługi sakramentalnej w szpitalu prosimy poprosić o pomoc pielęgniarki oddziału, na którym leży chory. Małżeństwo Sakrament Małżeństwa ze swej natury jest nastawiony na zbawienie innych ludzi. Przez tę szczególną służbę miłości chrześcijanin przyczynia się także do zbawienia osobistego. Sakrament ten udziela szczególnego posłania w Kościele i służy budowaniu Ludu Bożego. Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu. Głęboka wspólnota życia i miłości małżeńskiej, ustanowiona przez Stwórcę i unormowana Jego prawami, zawiązuje się przez przymierze małżeńskie... Sam bowiem Bóg jest twórcą małżeństwa”. Małżeństwo nie jest instytucją czysto ludzką. Bóg, który stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości, która jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej. Człowiek został bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który sam jest Miłością. Ponieważ Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, ich wzajemna miłość staje się obrazem absolutnej i niezniszczalnej miłości, jaką Bóg miłuje człowieka. Jest ona dobra, co więcej bardzo dobra, w oczach Stwórcy. Miłość małżeńska, którą Bóg błogosławi, jest przeznaczona do tego, by była płodna i urzeczywistniała się we wspólnym dziele zachowywania stworzenia: „Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną»” (Rdz 1, 28). Pismo święte stwierdza, że mężczyzna i kobieta zostali stworzeni wzajemnie dla siebie: „Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam”. Bóg daje mu niewiastę, „ciało z jego ciała”. "Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2, 24). Jezus wskazuje, że oznacza to nienaruszalną jedność ich życia, przypominając, jaki był „na początku” zamysł Stwórcy: „A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 19, 6). W obrządku łacińskim małżeństwo między dwojgiem wierzących katolików jest zazwyczaj zawierane podczas Mszy świętej, ze względu na związek wszystkich sakramentów z Misterium Paschalnym Chrystusa. Zawierającymi przymierze małżeńskie są mężczyzna i kobieta, ochrzczeni, wolni do zawarcia małżeństwa, którzy w sposób dobrowolny wyrażają swoją zgodę. „Być wolnym” oznacza: nie być poddanym przymusowi; nie mieć przeszkody ze strony prawa naturalnego czy kościelnego. Kościół uważa wzajemne wyrażenie zgody przez małżonków za nieodzowny element, który „stwarza małżeństwo”. Jeśli nie ma zgody, nie ma małżeństwa. Małżonkowie chrześcijańscy... we właściwym sobie stanie i porządku życia mają własny dar wśród Ludu Bożego”. Właściwa łaska sakramentu małżeństwa jest przeznaczona dla udoskonalenia miłości małżonków i dla umocnienia ich nierozerwalnej jedności. Przez tę łaskę „podtrzymują się wzajemnie. z pomocą wiernej miłości, a przyjmowanemu z miłości do Boga potomstwu wpajają chrześcijańskie nauki i ewangeliczne cnoty”. Aby zawrzeć sakramentalny związek małżeński do kancelarii parafialnej warto udać się nawet pół rok przed planowaną datą ślubu, po to by zarezerwować dogodny termin, zacząć nauki przedślubne i umówić się na sporządzenie protokółu przedślubnego. Sakramentu małżeństwa udziela się w sobotę podczas Mszy św. Do kancelarii należy zabrać ze sobą następujące dokumenty: dowód osobisty świadectwo chrztu (ważne 6 miesiący od daty wystawienia) - tylko osoby spoza parafii świadectwo bierzmowania (jeżeli brakuje informacji o bierzmowaniu na świadectwie chrztu) świadectwo nauki religii z ostatniej uczęszczanej klasy świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego przy ślubie konkordatowym zaświadczenie z USC stwierdzające brak przeszkód w prawie polskim do zawarcia małżeństwa (dokument ważny 3 miesiące - przynosi się je w trakcie przygotowania) w przypadku wdowców - akt zgonu współmałżonka personalia świadków ślubu: nazwisko i imiona, adres zamieszkania, data i miejsce urodzenia (wymagany wiek to ukończony 18 rok życia). Sakrament Święceń Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat. Dlaczego ten sakrament nazywa się sakramentem ,,święceń" (ordinatio)? Łaciński wyraz ,,ordo" oznaczał w czasach rzymskich stany ustanowione w sensie cywilnym, zwłaszcza stan rządzący. Ordinatio oznacza włączenie do ordo. W Kościele istnieją pewne stany, które Tradycja na podstawie Pisma Świętego już od starożytności określa terminem "ordines". I tak liturgia mówi o ordo episcoporum, ordo presbyterorum, ordo diaconorum. Inne grupy także otrzymuję nazwę ordo: katechumeni, dziewice, małżonkowie, wdowy. (1537 KKK) Włączanie do jednego z tych stanów Kościoła dokonywało się na mocy obrzędu nazywanego ordinatio, który stanowił akt religijny i liturgiczny, będący konsekracją, błogosławieństwem lub sakramentem. Dzisiaj wyraz ordinatio jest zarezerwowany dla aktu sakramentalnego, który włącza do stanu biskupów, prezbiterów i diakonów. Jest to coś więcej niż zwykłe wybranie, wyznaczenie, delegacja lub ustanowienie przez wspólnotę. Ten akt sakramentalny udziela daru Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać ,,świętą władzę", która może pochodzić jedynie od samego Chrystusa, przez Jego Kościół. Święcenia określa się także jako consecratio, są bowiem pewnym wyłączeniem i przyjęciem przez samego Chrystusa w służbę Kościołowi. Włożenie rąk przez biskupa i modlitwa konsekracyjna stanowią widzialny znak tej konsekracji. (1538 KKK). ,,Święcenia ważnie przyjmuje tylko mężczyzna ochrzczony". Pan Jezus wybrał mężczyzn, by utworzyć kolegium Dwunastu Apostołów, i tak samo czynili Apostołowie, gdy wybierali swoich współpracowników, którzy mieli przejąć ich misję. Kolegium Biskupów, z którym prezbiterzy są zjednoczeni w kapłaństwie, uobecnia i aktualizuje aż do powrotu Chrystusa kolegium Dwunastu. Kościół czuje się związany tym wyborem dokonanym przez samego Pana. Z tego powodu nie są możliwe święcenia kobiet. (1577 KKK). Jeśli odczuwasz w sobie pragnienie, by służyć Chrystusowi w Kościele, jako Jego kapłan, zgłoś się do duszpasterza swojej parafii. |
|
|
KancelariaGodziny otwarcia poniedziałek - nieczynne (wyłącznie w sprawach pogrzebu lub posługi chorym przyjmuje ksiądz dyżurny)
wtorek, środa, czwartek, piątek: 15:00 - 17:00sobota: 9:30 - 11:00 Adres: ul. Dominikańska 1 76-200 Słupsk tel. 59 842 46 75 Konto bankowe: PKO BP SA Oddział Słupsku: 02 1020 4649 0000 7502 0065 7627 Przydatne informacje Chrzest dziecka potrzebne dokumenty: Akt urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego Dane nt. rodziców (dokument tożsamości, informacja o zawartym sakramencie małżeństwa) Zaświadczenie z parafii zamieszkania chrzestnych o dopuszczeniu ich do godności rodzica chrzestnego W sprawie pogrzebu do kancelarii parafialnej należy przynieść następujące dokumenty:
akt zgonu z USCzaświadczenie o przyjętych sakramentach (np.: ze szpitala)
informacje o dacie, miejscu, godzinie pogrzebujeżeli zmarły jest z innej parafii - pisemne pozwolenie tamtejszego proboszcza Sakrament małżeństwa potrzebne dokumenty: dowód osobisty świadectwo chrztu (ważne 6 miesiący od daty wystawienia) - tylko osoby spoza parafii świadectwo bierzmowania (jeżeli brakuje informacji o bierzmowaniu na świadectwie chrztu)
świadectwo nauki religii z ostatniej uczęszczanej klasyświadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego przy ślubie
konkordatowym zaświadczenie z USC stwierdzające brak przeszkód w
prawie polskim do zawarcia małżeństwa (dokument ważny 3 miesiące -
przynosi się je w trakcie przygotowania)
w przypadku wdowców - akt zgonu współmałżonkapersonalia
świadków ślubu: nazwisko i imiona, adres zamieszkania, data i
miejsce urodzenia (wymagany wiek to ukończony 18 rok życia)
W sprawie
domowej wizyty księdza z sakramentami (Eucharystii i Namaszczenia)
prosimy członków rodziny lub osoby zainteresowane o kontakt
osobisty lub, w przypadku niemożności, o kontakt telefoniczny.
|
|
|
KontaktKsięża pracujący w parafii: Proboszcz: Ks. Zbigniew Krawczyk (59 842 51 55)
Wikariusze: ks. Piotr Świątkowski (59 842 50 07) ks. Robert Górski (59 842 49 38) ks. Wojciech Nowotarski (59 842 50 99) ks. Konrad Rogala (59 842 49 23) Rezydenci: ks. prał. Jan Giriatowicz (59 842 47 13) Pomoc Duszpasterska: ks. Zdzisław Dmuchała (59 842 50 89) Kancelaria: tel. 59 842 46 75 Ksiądz dyżurny: tel. 59 842 46 75 Zakrystia: tel. 59 842 47 99 Dane adresowe Parafia p.w. NMP Królowej Różańca Świętego ul. Dominikańska 1 76-200 Słupsk Konto bankowe: PKO BP SA Oddział Słupsku 02 1020 4649 0000 7502 0065 7627 |
|
|